Göçer (go-ech-er)

Göçer (go-ech-er)

Osman Doruk

Karanlık ve saf bir tabiattan bereketli fakat karmaşık bu dünyaya gözlerini açan Göçer, serüvenini tamamladığında aydınlanmış olarak geldiği karanlığa geri dönecektir. Doğduğumuz andan itibaren, belki bir içgüdü belki de bilinçli bir karar olarak, sürekli bir arayış hâlinde geziniriz. Göç, sadece coğrafi bir hareket değil, aynı zamanda varoluşumuzu anlamlandırma çabasıdır. Bu kitap, göç olgusunu yaşam döngüsü üzerinden anlatan bir hikâye sunar: başlangıç, yolculuk, engeller, kayıplar ve sonunda “ulaşılan” yerin sorgusu. Kitabın temelinde yer alan dik çizgi, insanın ayakta durma iradesini, bireysel varlığını ve kimlik oluşturma çabasını temsil eder. Bu çizgi, henüz hiçbir yere ait olmadığımız o ilk anı, kimi zaman Adem ile Havva mitini, kimi zamansa her insanın saf başlangıç noktasını simgeler. Her bir dik çizgi, bir “ben” ifadesidir: kararlı, dimdik ama aslında içinde pek çok soru saklı. Dik çizginin karşısındaki yatay çizgi, bu yolculukta kaybettiğimiz veya geride bıraktığımız değerleri, hatta ölümü anlatır. Yatay çizgi, yaşamın bir noktada ufalanıp kaybolabileceğini ama aynı zamanda bu kayıpların yeni bir “öğreti” olarak içimizde yer edinebileceğini hatırlatır. Yatay çizgilerin altın rengi olması, kayıplardan doğan derslerin ve mirasın değerini vurgular. Her sayfanın hududunu belirleyen bozuk siyah çizgi, göç yolunda karşılaşılan engellerin belirsizliğini ve beklenmedik doğasını gösterir. Biçimi öngörülemez ve aşılması bazen zor, bazen de şaşırtıcı derecede kolay olabilir. Göç olgusunu değerlendirirken, hem dış dünyanın zorluklarını hem de iç dünyanın belirsizliklerini dikkate almamız gerektiğini ima eder. Kitabın kapaklarında kullanılan siyah ve altın renklerin zıtlığı, yaşamın karanlık ve aydınlık yanlarını bütüncül bir biçimde yansıtır. Ön kapakta siyah deri üzerindeki kabartılı çizgi, henüz şekillenmemiş bir potansiyelin sembolü iken, altın dokulu zemin bu potansiyelin içine doğduğu bereketli ve aydınlık dünyayı ifade eder. Arka kapakta yer alan yatay altın çizgi ise tamamlanmış bir döngüyü ve insanın geride bıraktığı mirası işaret eder. Aynı zamanda siyah zemin, belirsiz olan karanlığa dönüşü, belki de döngünün tekrar başlayacağını anımsatır. Bu sayede, başlangıç ve son birbirine bağlanır. Kitabın akordiyon formu, göçün ve insan yaşamı gibi çok katmanlı bir anlatı sunar: Bir yandan sürekli ilerleyen, bir yandan da her an geriye dönülebilen, zamansal ve mekânsal iç içe geçmişliği gösteren bir akıştadır. Bu kitap, göç temasının sadece coğrafi bir yer değiştirme olmadığını, aynı zamanda insanın içsel dönüşümünü de kapsadığını vurgular. Göç; ait olduğumuz yeri terk etmek veya yeni bir kimlik inşa etmek olduğu kadar, bir içgüdü ve planlamanın, umut ve belirsizliğin iç içe geçtiği bir harekettir. Karşımıza çıkan her engel, bizi durdurmak yerine içimize dönüp düşünmemize vesile olur. Yatay çizginin her kayıpla birlikte altın rengine bürünmesi, yaşanan acının zamanla bir hikmete dönüşebileceğini hatırlatır. Çünkü her “son,” başka bir başlangıcın bilgisini taşır. Bu eser, göçün bitmeyen bir döngü, bir sorgu ve bazen de bir umut kaynağı olduğunu anlatır. Her sayfa, her çizgi ve her boşluk, “Ben kimim?”, “Nereye gidiyorum?”, ve “Neden göç ediyorum?” gibi soruları yeniden hatırlatma çabasındadır. Göç, aynı anda hem arayış hem de vazgeçiştir. Bu anlatım, izleyiciyi de kendi göç hikâyesini düşünmeye, kendi engelleri ve kayıplarıyla yüzleşmeye ve insanlığın bu ayrılmaz parçasıyla barışmaya davet eder.